Το ξέρω ότι είναι λιγάκι επικίνδυνο, αλλά μου αρέσει και το κάνω. Κάποιες φορές προσπαθώ να διαβάσω τα κομμάτια της Αγίας Γραφής διαφορετικά.
Συνήθως όσα διαβάζουμε ξεκινούν από εκείνες τις μέρες τις παλιές, και τα νοήματα, τα διδάγματα ταξιδεύουν προς εμάς.
Το διαφορετικό που κάνω εγώ και με έχει βοηθήσει πολύ είναι να ξεκινώ από τις μέρες μας, από τη σύγχρονη εποχή μας, και να πηγαίνω προς τα εκεί, προς τις μέρες και τις ώρες των βιβλικών διηγήσεων.
Αν σας κούρασα, θα μπω αμέσως στο θέμα με ένα παράδειγμα και θα με καταλάβετε απόλυτα τι πιστεύω.
Η διήγηση είναι απλή και λιτή, παρμένη από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη (η΄ 3-11).
Αμαρτία βαριά, καμία αντίρρηση.
Ο νόμος της εποχής εκείνης προβλέπει τη διαδικασία και τις συνέπειες. Θάνατος διά λιθοβολισμού.
Όμως αυτός ο λιθοβολισμός, που προέβλεπε ο νόμος, δεν έγινε ποτέ, μετά από τη γνωστή παρέμβαση του Ιησού.
Φοβάμαι ότι εμείς θα την είχαμε λιθοβολήσει.
Θα την είχαμε κάνει ένα σωρό από πέτρες και θα την αφήναμε αιμόφυρτη να πεθάνει.
Εκείνοι ρώτησαν τον Κύριο και σεβάστηκαν τον έλεγχο που ένιωσαν μέσα από τα λόγια Του.
Εμείς θα την είχαμε χτίσει με πέτρες, ανεξάρτητα από το τι θα έλεγε ο Κύριος, αν Τον είχαμε ρωτήσει.
Θα μου πει κάποιος, πώς καταλήγω σε αυτό το συμπέρασμα; Η απάντηση είναι απλή. Αυτιά έχω και ακούω και μάτια που βλέπουν και παρατηρούν. Το ένα στοιχείο είναι η αγάπη που στις μέρες μας εκλείπει και παγώνει,(Ματθαίος κδ΄ 12). Δεν έχουν συγχωρητικότητα, ούτε κατανόηση, ούτε καλοσύνη οι σημερινοί χριστιανοί.
Δεν πιστεύουν στο προσεκτικό άγγιγμα της κάθε περίπτωσης με συμπόνια και αγάπη. Δεν έχουν ανοχή και μακροθυμία, αν και οι ίδιοι είναι καρπός αγάπης, ανοχής και καλοσύνης θεϊκής… Υπάρχει όμως κάτι ακόμα πιο σοβαρό και αποφασιστικό.
Λανθασμένα αυστηρούς και λανθασμένα απόλυτους. Δεν πέρασαν από τον σταυρό του Ιησού Χριστού, και αν πέρασαν δεν έμειναν επάνω για να πεθάνουν τελείως. Το φοβερό είναι ότι με την πολύ ενασχόλησή τους με τα πράγματα του Θεού έχουν έναν αέρα και μια άνεση επικίνδυνη. Παίρνουν εύκολα τη θέση του Κυρίου, αποφασίζουν για λογαριασμό Του, αποδίδουν δικαιοσύνη, ερμηνεύουν το σκεπτικό του Κυρίου, επειδή νομίζουν ότι μπορούν να το κάνουν χωρίς την αρωγή του Αγίου Πνεύματος. Και όταν τους μιλάει ο Κύριος, δύσκολα προσέχουν και υπολογίζουν τα όσα τους λέει, διότι είναι γνωστό ότι με την καρδιά ακούμε και όχι με τα αυτιά.
Εμείς θα την είχαμε λιθοβολήσει… Και θα φεύγαμε από τον τόπο του εγκλήματός μας ικανοποιημένοι ότι κάναμε το σωστό.
Κοιτάξτε πόσο λεπτή, ευαίσθητη και σοφή η αντιμετώπιση της αμαρτίας της γυναίκας εκείνης από τον Κύριο: «ούτε εγώ σε καταδικάζω, πήγαινε και στο εξής μην αμαρτάνεις…». Αυτός είναι ο Ιησούς, που μας καλεί να Του μοιάσουμε, να κατοικήσει στην καρδιά μας, να μορφωθεί επάνω μας. Αυτήν την αντιμέτωπη είχε και έχει ακόμα και σήμερα απέναντί μας κάθε φορά που πέφτουμε, που απομακρυνόμαστε, που αμαρτάνουμε ενώπιόν Του.
Δεν ξέρω γιατί στο μυαλό μου ήρθαν εκείνοι οι ομαδικοί τάφοι των Γερμανών της Κατοχής, εκείνα τα χαντάκια τα πρόχειρα σκαμμένα, που έριχναν μέσα ζωντανούς και πεθαμένους μαζί. 
Σκληρή η εικόνα, αλλά περνάει από το μυαλό μου όταν συνειδητοποιώ τη δική μας συμπεριφορά απέναντι στην αμαρτία του αδελφού μας, του απέναντί μας, των νέων μας, των διαφορετικών από εμάς.
Τους έχουμε ήδη κρίνει και καταδικάσει, με ήσυχη τη συνείδησή μας ότι είμαστε μέσα στο άγιο θέλημα του Κυρίου.
Και τους γυρίζουμε την πλάτη απαξιωτικά.
Το επικίνδυνο και απογοητευτικό είναι ότι ο Χριστός, που λέμε ότι αγαπούμε και πιστεύουμε, δεν μας μεταμόρφωσε, δεν μας άλλαξε ριζικά, δεν Τον αφήσαμε να μας αφομοιώσει, ώστε να μη ζούμε πια εμείς, αλλά να ζει ο Χριστός μέσα μας.
Επομένως τι είμαστε; Είμαστε θρησκευόμενοι άνθρωποι, που πιστεύουν στον Θεό, που τους συγχώρεσε και τους συγχωρεί τις αμαρτίες ο Ιησούς Χριστός, που ζουν με ηθικές αρχές, που διαβάζουν την Αγία Γραφή, πηγαίνουν στην εκκλησία, που βοηθάνε στη φτώχια και τη δυστυχία όταν μπορούν και που πιστεύουν ότι όταν πεθάνουν μια μέρα θα πάνε στον Ουρανό… Αυτά είναι όλα. Η γνωριμία μας με τον Ιησού Χριστό, η σχέση μας μαζί Του εκεί εξαντλείται.
Αν θέλεις να ξέρεις την πραγματική σου σχέση με τον Ιησού Χριστό της Καινής Διαθήκης, αν είναι Κύριός σου και Θεός σου, κάνε ένα απλό πείραμα.
Βάλε απέναντί σου τη δυστυχισμένη εκείνη αμαρτωλή γυναίκα. Πάρε και πέτρες μαζί σου, μπορεί να σου χρειαστούν… Μην ξεχάσεις όμως και κάτι πολύ σημαντικό.
Πάρε και έναν καθρέφτη και βάλε απέναντί σου… 
Ξεκίνησε τη δίκη… Κοίταξε την αμαρτωλή γυναίκα, τις πέτρες, κοίταξε όμως και στον καθρέφτη. Ποιον αγάπησε ο Χριστός και πώς σε αγάπησε ο Χριστός;
Τα υπόλοιπα θα πάρουν το δρόμο τους και θα τον πάρουν σύμφωνα με την καρδιά σου. Εκεί, δίπλα στις πέτρες, θα καταλάβεις πόσο Χριστό έχεις στην καρδιά σου, πόσο σε έχει κάνει ο Ιησούς Χριστός δικό Του και αν είσαι άξιος να ζήσεις μαζί Του αιώνια στη Βασιλεία Του στον Ουρανό Του. Εκεί, δίπλα στις πέτρες, που άλλοι θα ήταν έτοιμοι να τις πετάξουν, φαίνεται η μεγάλη διαφορά!
http://elpida-agapi.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου