Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΕΝΑΣ ΕΞΕΛΙΓΜΕΝΟΣ ΠΙΘΗΚΟΣ ;


Ο Charles Dawson, ένας Βρετανός δικηγόρος και ερασιτέχνης γεωλόγος, ανακοίνωσε το 1912 την ανακάλυψη τμημάτων ανθρώπινου σκελετού και ενός πιθηκόμορφου οστού γνάθου σε μία περιοχή κοντά στην πόλη Piltdown της Αγγλίας. Η ανακάλυψη αυτή προκάλεσε πάταγο. Ειδικοί έσπευσαν άμεσα να δηλώσουν ότι ο «άνθρωπος του Piltdown (του οποίου η ηλικία υπολογίστηκε «με ακρίβεια» μεταξύ 300.000 και 1.000.000 ετών) αποτελεί την εξελικτική ανακάλυψη του αιώνα». Ο χαμένος κρίκος της θεωρίας του Δαρβίνου επιτέλους βρέθηκε... ή, τέλος πάντων, έτσι πίστευαν για τα επόμενα 40 χρόνια. Έπειτα, στις αρχές του ’50, επιστήμονες άρχισαν να υποπτεύονται ότι κάτι δεν πάει καλά. Το 1953 οι υποψίες αυτές επιβεβαιώθηκαν όταν αποκαλύφθηκε ένα τερατώδες σκάνδαλο: Ο «άνθρωπος του Piltdown» ήταν φάρσα … έρευνες απέδειξαν ότι το κρανίο ήταν μιας γυναίκας 600-χρονών και η γνάθος ενός ουραγκοτάγκου 500-ετών από την ανατολική Ινδία, που είχαν έντεχνα συγκολληθεί.

Κατασκευασμένες «επιστημονικές» αποδείξεις;
Ο «άνθρωπος του Piltdown» δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός. Ο διάσημος «άνθρωπος της Nebraska» (“Nebraska man”) κατασκευάστηκε από το εύρημα ενός μόνο δοντιού, το οποίο αργότερα ανακαλύφθηκε ότι ανήκε σε ένα γουρούνι.
Ο «άνθρωπος της Ιάβας» (“Java man”) ανακαλύφθηκε από τον Ολλανδό E. Dubois, ο οποίος πήγε στην Ινδονησία με σκοπό να εντοπίσει το «χαμένο κρίκο» της ανθρώπινης εξέλιξης. Στο νησί της Ιάβας βρήκε ένα οστό μηρού (το οποίο ήταν παρόμοιο με αυτό των σημερινών ανθρώπων), ενώ ένα χρόνο πριν στο ίδιο σημείο είχε βρει ένα μέρος κρανίου και τρία δόντια. Όλ’ αυτά τα οστά δεν ήταν από τον ίδιο σκελετό απαραίτητα: το κρανίο και το οστό του μηρού βρέθηκαν σε απόσταση 15 μέτρων, αλλά ο Dubois είχε επιτέλους ανακαλύψει το «χαμένο κρίκο» του, κάτι το οποίο έγινε ευρέως αποδεκτό, παρόλο που κάποιοι ειδικοί είπαν ότι τα δύο δόντια ανήκαν σε ουραγκοτάγκο και το τρίτο σε άνθρωπο. Ο «άνθρωπος της Ιάβας» κηρύχτηκε με πανηγυρικό τρόπο σε όλο τον κόσμο ως η αδιαμφισβήτητη απόδειξη της ανθρώπινης εξέλιξης! Τα σχολικά και ακαδημαϊκά βιβλία και τα περιοδικά γέμισαν με ευφάνταστες ανακατασκευές του ανθρώπου της Ιάβας, στον οποίο δόθηκε και το επιστημονικοφανές βαρύγδουπο όνομα «Pithecanthropus erectus» («στητός/όρθιος πιθηκάνθρωπος»). Αν και τα οστά δεν έδειχναν το κατά πόσο είχε τρίχες στο σώμα του ο κάτοχός τους, παρόλ’ αυτά σκίτσα του ανθρώπου της Ιάβας ξεπήδησαν παντού δείχνοντας ένα ζώο με αρκετές τρίχες στο σώμα, το γνωστό ρόπαλο στο χέρι, και παρόμοια χαρακτηριστικά μισού-πιθήκου μισού-ανθρώπου. Για 30 ολόκληρα χρόνια ο Dubois δεν αποκάλυψε ότι στην ίδια περιοχή είχε επίσης βρει 2 ανθρώπινα κρανία (“Wadjak skulls”), κάτι το οποίο θα καταργούσε τους ισχυρισμούς του για το «χαμένο κρίκο». Σήμερα όλα αυτά είναι, βέβαια, γνωστά και ο «άνθρωπος της Ιάβας» δεν αποτελεί πλέον κάποιο χαμένο κρίκο, κατατάσσεται δε στην αμφιλεγόμενη κατηγορία «Homo erectus».

Ο άνθρωπος του Νεάντερταλ (“Neandertal Man”)
Γνωστός στους περισσότερους από φωτογραφίες και αναπαραστάσεις σε μουσεία φυσικής ιστορίας, πρόκειται για ονομασία που δόθηκε σε κάποια οστά που βρέθηκαν το 1856 στη Γερμανία. Για πρώτη φορά ο «άνθρωπος του Νεάντερταλ» ανακηρύχθηκε ως «χαμένος κρίκος» στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και ανακατασκευάστηκε σε φωτογραφίες που μοιάζουν με άγριο πιθηκάνθρωπο από τον M. Boule. Μετά από 44 χρόνια, μια νέα ανάλυση της έρευνας του Boule ανέδειξε τις ακραίες εξελικτικές του προκαταλήψεις στην ανακατασκευή του Νεάντερταλ και το γεγονός ότι οι φωτογραφίες που παρουσίασε ήταν εντελώς λανθασμένες (ο παθολόγος R. Virchow ισχυρίστηκε από την αρχή ότι τα οστά που εξέτασε είχαν σημάδια αρθρίτιδας και γι’ αυτό φαινόντουσαν παραμορφωμένα, αλλά η άποψη του αγνοήθηκε εντελώς). Μετά από επανεξέταση των οστών, μερικοί επιστήμονες είπαν ότι «αν τον έντυνες με σημερινά ρούχα και τον έστελνες σε ένα πολυσύχναστο δρόμο, κανείς δεν θα παρατηρούσε οποιαδήποτε διαφορά με τους υπόλοιπους ανθρώπους». Γιατί όμως χρειάστηκαν και σε αυτή την περίπτωση τόσο πολλά χρόνια για να ανακαλυφθεί και να αναγνωριστεί αυτή η απάτη; Ακόμα και μετά την αποκάλυψη, το μουσείο φυσικής ιστορία του Σικάγο χρειάστηκε 20 ολόκληρα χρόνια για να διορθώσει τα εκθέματά του.
Σήμερα οι απόψεις διχάζονται μεταξύ των εξελικτικών στο κατά πόσο ο Νεάντερταλ ήταν ένα αδιέξοδο της εξέλιξης, ένας «χαμένος κρίκος» ή ένας άνθρωπος όπως οι σημερινοί. Παρόλο που το μέγεθος του εγκεφάλου του είναι λίγο μεγαλύτερο απ’ ότι το μέσο μέγεθος του εγκεφάλου του σημερινού ανθρώπου (μέσα όμως στα πλαίσια των μεγεθών που και σήμερα παρατηρούνται), πολλοί υποστηρίζουν ότι ο Νεάντερταλ ήταν πρωτόγονος και ότι ο εγκέφαλος του ήταν χαμηλότερης νοημοσύνης. Οι αρχικές υποθέσεις, που ήθελαν το Νεάντερταλ να είναι πρωτόγονος, σιγά σιγά καταρρίπτονται με τις ανακαλύψεις στοιχείων που αποδεικνύουν το αντίθετο (έθαβε τους νεκρούς του, χρησιμοποιούσε εργαλεία, άντεξε την εποχή των παγετώνων –γεγονός που αποδεικνύει ότι ήταν ιδιαίτερα ικανός να προστατευθεί από ακραίες συνθήκες, κτλ.). Τελευταία ανακαλύφθηκε ότι ο Νεάντερταλ ήταν επίσης ικανός να μιλήσει οποιαδήποτε μοντέρνα γλώσσα. Μια ακόμα πιο ανατρεπτική ανακάλυψη είναι ότι ο Νεάντερταλ ζούσε παράλληλα με το μοντέρνο άνθρωπο (“Homo sapiens”) στη Μέση Ανατολή για περισσότερο από «100.000» χρόνια, ενώ οι δύο χρησιμοποιούσαν πανομοιότυπα εργαλεία! Πως λοιπόν είναι δυνατό να αποτελεί πρόγονο του μοντέρνου ανθρώπου;
Δεν είναι λοιπόν καθόλου δύσκολο να συμπεράνουμε ότι ο Νεάντερταλ ήταν ολοκληρωτικά άνθρωπος με ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (όπως συμβαίνει σήμερα με πολλές ομάδες ανθρώπων όπως οι πυγμαίοι).
Χωρίς τη δυνατότητα να εξεταστεί ο Νεάντερταλ από κοντά, οι ερευνητές αναγκάζονται να κάνουν υποθέσεις για να γεμίσουν τα κενά. Δεδομένης της ισχυρής επιρροής που έχει η εξέλιξη στη μελέτη των οστών, οι ανθρωπολόγοι έχουν αποκτήσει τη φήμη ότι προτρέχουν προς αβάσιμα συμπεράσματα, γι’ αυτό και τελευταία έχουν γίνει πολύ πιο προσεκτικοί στους ισχυρισμούς τους. Ο E. Trinkaus (αυθεντία στους Νεάτερνταλ) γράφει σχετικά με τη μεροληψία στο χώρο του: «Είναι εξοργιστικό, αλλά τα απολιθώματα δε μιλάνε από μόνα τους. Είναι οι επιστήμονες που τα μελετούν, οι οποίοι τους δίνουν ζωή και συχνά τα προικίζουν με τα προσωπικά τους, καλύτερα ή χειρότερα, χαρακτηριστικά. Κάθε γενιά επιστημόνων προβάλλει στο Νεάντερταλ τους δικούς της φόβους, κουλτούρα και, συχνά, προσωπική ιστορία. Αποτελούν μία μουγκή αποθήκη της ίδιας μας της φύσης, παρόλο που κολακεύουμε τους εαυτούς μας ότι ξεδιπλώνουμε τη δική τους φύση και όχι τη δική μας … Αυτή η αλήθεια είναι ιδιαίτερα εμφανής σε έναν από τους πιο συναρπαστικούς κλάδους της ιστορίας του Νεάντερταλ και των ερμηνειών μας: στη δημιουργία των ανακατασκευών που κάνουμε σε ομοιώματα κανονικών διαστάσεων…»

Τι δείχνουν τα εξελικτικά «δέντρα» της εποχής μας;
Η πλέον αποδεκτή ιστορία στις μέρες μας θέλει τον αυστραλοπίθηκο (γνωστό ως Lucy - Λούσυ) να εξελίσσεται σε “Homo habilis”, ο οποίος εξελίσσεται σε “Homo erectus” ο οποίος εξελίσσεται σε “Homo sapiens” (οι σύγχρονοι άνθρωποι).
Ο αυστραλοπίθηκος (Lucy) δεν έχει καμία καθαρή σχέση με τους ανθρώπους, αλλά τα μουσεία, τα βιβλία και τα περιοδικά επιμένουν ότι η κατηγορία “Homo habilis” τους συνδέει με τους μοντέρνους ανθρώπους (“Homo erectus” και “Homo sapiens”). H Lucy αποτελεί ίσως το πιο πολυδιαφημισμένο είδωλο της ανθρώπινης εξέλιξης των ημερών μας, το οποίο εδώ και 30 χρόνια έχει ανακηρυχθεί με τόλμη ως πρόγονος των ανθρώπων σε περιοδικά, ντοκιμαντέρ, εφημερίδες και μουσεία. Με την ανακάλυψη το 2006 ενός σκελετού στην Αιθιοπία που αποκαλέστηκε «το παιδί της Lucy» καθώς και πολλών άλλων οστών αυτού του είδους, και σε συνδυασμό με τις συστηματικότερες μελέτες της ανατομίας των σχετικών σκελετών, τα πράγματα αρχίζουν και παίρνουν διαφορετική τροπή. Η αντικειμενική ανάλυση των οστών με βοήθεια υπολογιστών αποκαλύπτει ότι τα χαρακτηριστικά του αυστραλοπιθήκου δεν είναι καθόλου ενδιάμεσα μεταξύ ανθρώπου και πιθήκου. Επίσης αποκαλύφθηκε ότι ούτε ο τρόπος κίνησης τους ήταν ευθυτενής (στητός) όπως των ανθρώπων. Τα δάχτυλα άλλων σκελετών του ίδιου είδους φαίνεται ότι ήταν μακριά και γαμψά, και τα χέρια τους μακριά, όπως των πιθήκων που σκαρφαλώνουν στα δέντρα. Οι πρώτες αντιδράσεις των εξελικτικών σε αυτές τις ανακαλύψεις ήταν ότι πρόκειται για «εξελικτικά απομεινάρια», τα πράγματα όμως δυσκόλεψαν πολύ όταν ο ίδιος ο σκελετός της Lucy αποδείχτηκε ότι έχει τον ίδιο ιδιαίτερο μηχανισμό «κλειδώματος» στους καρπούς όπως οι γορίλλες και οι χιμπαντζήδες.
Φυσικά οι ανακαλύψεις αυτές θα αργήσουν να έχουν την επίδραση που πρέπει σε αυτά που ακούμε καθημερινά, ίσως χρειαστεί μερικές δεκαετίες μέχρι να καταγραφεί στα ψιλά γράμματα της ιστορίας ότι η Lucy ήταν ένας πίθηκος, ακόμα μία απάτη (ίσως όχι ηθελημένη αυτή τη φορά) όπως ο «άνθρωπος του Piltdown»… Ακόμα και στην Ελλάδα, το 2006 προβαλλόταν ντοκιμαντέρ σε μεγάλο ιδιωτικό κανάλι που παρουσίαζε την ιστορία της εξέλιξης του ανθρώπου με πρωταγωνιστή τη Lucy και την «οικογένειά της». Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι να διακρίνει ο ανυποψίαστος άνθρωπος την πραγματικότητα πίσω από όλα αυτά; Πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθούμε ότι το 99% αυτών που μας παρουσιάζουν ως γεγονότα δεν είναι παρά εικασίες που στηρίζονται σε ερμηνείες βασισμένες στην προκατάληψη;
Ο “Homo habilis” αποτελεί ένα ακόμα πεδίο αντιπαράθεσης ανάμεσα στους εξελικτικούς οι οποίοι δε μπορούν να αποφασίσουν πως να τον ταξινομήσουν. Κάποιοι λένε ότι δεν αποτελεί ξεχωριστή κατηγορία καθόλου (δεν υπήρξε ποτέ ως κάτι διαφορετικό), κάποιοι άλλοι λένε ότι πράγματι υπήρξε, αλλά τελευταία φαίνεται να έχουν αλλάξει γνώμη και αυτοί, λόγω πρόσφατων ανακαλύψεων που έδειξαν ότι οι “Homo habilis” ζούσαν ταυτόχρονα με τους “Homo erectus” για περίπου «500.000» χρόνια. Ο F. Manthi (μουσείο φυσικής ιστορίας της Κένυα, Ναϊρόμπι) δήλωσε: «ο Homo habilis δεν ήταν πρόγονος του Homo erectus. Οι ανακαλύψεις αυτές αλλάζουν τελείως την ιστορία». Η χρονολόγηση ενός κρανίου του “Homo habilis” στα 1,44 εκ. χρόνια, ηλικία νεότερη από το κρανίο ενός υποτιθέμενου απογόνου “Homo erectus” των 1,55 εκ. χρόνων, φανερώνει ακόμα πιο καθαρά ότι η εξέλιξη του ανθρώπου είναι μία «δήλωση πίστης» η οποία δεν έχει καμία υποστήριξη από τα απολιθώματα.
Πολλά οστά της κατηγορίας “Homo erectus” έχουν βρεθεί ανά τον κόσμο. Συνήθως είναι μικρότερα από το μέσο σημερινό άνθρωπο με ανάλογα μικρότερο κρανίο (και εγκέφαλο). Παρόλ’ αυτά, το μέγεθος του εγκεφάλου είναι μέσα στα πλαίσια των σημερινών ανθρώπων και τελευταίες έρευνες με χρήση ακτινών-Χ ορισμένων οστών δείχνουν ότι περπατούσανε όπως οι άνθρωποι. Απολιθώματα έχουν βρεθεί στο ίδιο σημείο με αυτά των μοντέρνων ανθρώπων “Homo sapiens”, γεγονός που υποδεικνύει ότι ζούσαν μαζί.

Που βρίσκεται λοιπόν ο «χαμένος κρίκος»;
Αν ακόμα δεν είσαι σίγουρος τι τελικά είναι ο «χαμένος κρίκος» της εξελικτικής αλυσίδας, μην ανησυχείς. Κανείς δεν ξέρει τι και ποιοι είναι επειδή ακριβώς είναι ακόμα «χαμένοι». Η εξέλιξη (όχι μόνο του ανθρώπου αλλά και όλων των ειδών) βασίζεται σε αμέτρητους «χαμένους κρίκους» ειδών που δήθεν ζήσανε στο απαρατήρητο παρελθόν και εξαλειφθήκαν, έχοντας αντικατασταθεί από πιο εξελιγμένους απογόνους. Παρόλο που δεν ξέρουμε τι ακριβώς είναι ένας χαμένος κρίκος (ή τι ήταν), σίγουρα ξέρουμε τι θα έπρεπε να είναι.
Καθώς κάθε είδος εξελίσσεται σε κάποιο άλλο, θα πρέπει να περνάει από πολλά ενδιάμεσα στάδια, αφήνοντας απολιθώματα σε κάθε εξελικτικό βήμα. Αν, για παράδειγμα, κάποια είδη ψαριών εξελίχτηκαν σε αμφίβια ζώα, όπως υποστηρίζει η εξέλιξη, θα έπρεπε να υπάρχουν ενδιάμεσες μεταβατικές μορφές που να είναι 90%-ψάρια και 10%-αμφίβια, έπειτα 80%-ψάρια και 20%-αμφίβια κτλ. μέχρι να οδηγηθούμε σε 100% αμφίβια. Ίσως υποπτεύεσαι ότι θα έπρεπε και σήμερα να έχουμε μεταβατικά είδη που είναι σε εξελικτική φάση προς κάτι άλλο, αλλά απλά δεν υπάρχουν.
Ο Δαρβίνος είπε: «Γιατί δεν είναι κάθε γεωλογικό στρώμα της γης γεμάτο με τέτοια ενδιάμεσα στάδια; Η γεωλογία σίγουρα δεν αποκαλύπτει καμία τέτοια διαβαθμισμένη οργανική αλυσίδα και αυτή είναι η πιο προφανής και σοβαρή αντίρρηση ενάντια στη θεωρία μου». Ο ίδιος απέδωσε την έλλειψη στοιχείων στην άγνοια της εποχής του και στο μικρό αριθμό απολιθωμάτων που υπήρχαν. Σχεδόν 150 χρόνια μετά, και έχοντας πλέον στη διάθεσή μας πλήθος απολιθωμάτων και ενώ τα μουσεία μας είναι φορτωμένα με απολιθώματα, τα αναπάντητα ερωτήματα εξακολουθούν να παραμένουν … αναπάντητα. Όπως είπε και ο εξελικτικός γεωλόγος του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, Stephen Gould: «Η εξαιρετική σπανιότητα μεταβατικών μορφών στα απολιθώματα παραμένει το μυστικό της παλαιοντολογίας. Τα εξελικτικά δέντρα που κοσμούν τα βιβλία μας, περιέχουν στοιχεία μόνο στις άκρες και τις μασχάλες των κλαδιών τους. Τα υπόλοιπα είναι εικασίες, λογικοφανείς μεν, αλλά όχι αποδείξιμες».
Σε ένα γράμμα του το 1979 προς τον εξελικτικό Luther Sunderland, ο Collin Patterson, τότε παλαιοντολόγος στο Βρετανικό μουσείο φυσικής ιστορίας στο Λονδίνο, έγραφε: «Συμφωνώ απόλυτα με τα σχόλια σου σχετικά με την έλλειψη άμεσης απεικόνισης των εξελικτικών μεταβάσεων στο βιβλίο μου. Αν γνώριζα κάποιες μεταβάσεις, σε απολιθώματα ή ζωντανούς οργανισμούς, σίγουρα θα τις είχα συμπεριλάβει. Προτείνεις να χρησιμοποιηθεί ένας καλλιτέχνης για να δώσει μορφή σε τέτοιες μετατροπές, αλλά από πού θα αντλήσει πληροφορίες; Εγώ προσωπικά δε μπορώ να του προμηθεύσω κι έτσι αν αφήσουμε τον καλλιτέχνη να χρησιμοποιήσει τη φαντασία του δεν παραπλανούμε τον αναγνώστη; ...Λες πως θα πρέπει τουλάχιστον να "δείξω μια φωτογραφία του απολιθώματος απ' το οποίο προήλθε κάθε τύπος οργανισμού". Θα στο πω ξεκάθαρα: δεν υπάρχει ούτε ένα τέτοιο απολίθωμα στο οποίο να μπορεί κάποιος να βασιστεί με εγκυρότητα».

Τι μας επιφυλάσσει το μέλλον;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι εξελικτικοί ανθρωπολόγοι θα αντικαταστήσουν τη Lucy και ό,τι άλλο δεν ταιριάζει με το εξελικτικό μοντέλο με κάποιο νέο συγκλονιστικό εύρημα που θα «αποδεικνύει» την εξέλιξη. Αυτός είναι ο τρόπος που παίζεται το παιχνίδι εδώ και 150 χρόνια. Ένα δόντι, μια σπασμένη γνάθος ή ένα κομμάτι κρανίου θα ξεσηκώσει όλη την εξελικτική κοινότητα σε νέο πανηγύρι υποθέσεων και υπερβολών. Περιοδικά, τηλεοράσεις, βιβλία και μουσεία θα διαδώσουν με αισθησιακές δηλώσεις την τελευταία «απόδειξη», νέα ευφάνταστα ντοκιμαντέρ με απίθανα σενάρια θα φτιαχτούν απεικονίζοντας κοινωνίες των «πρωτόγονων» ειδών … Αλλά καθώς περνούν τα χρόνια και έρχονται στο φως περισσότερα στοιχεία, αυτή η «απόδειξη» θα σβήσει σιγά σιγά στα ψιλά γράμματα των επιστημονικών περιοδικών. Ήδη τρία πανίσχυρα είδωλα της εξέλιξης (η Lucy, ο Νεάντερταλ και ο «άνθρωπος της Nebraska») αποδείχθηκαν «φούσκες», ενώ αυτά που παραμένουν φανερώνουν μόνο την προκατάληψη των «πιστών» τους. Αν και τα παιχνίδια αυτά είναι προφανή σε καθένα που θέλει να ψάξει τι συμβαίνει πίσω από τα παρασκήνια, στο μυαλό των περισσοτέρων το παραμύθι της εξέλιξης διαιωνίζεται. Χωρίς ακόμα να υπάρχει η παραμικρή ουσιαστική απόδειξη ότι η εξέλιξη πράγματι συνέβη.
Το άρθρο αυτό καταπιάνεται με ένα μόνο τομέα (την παλαιοντολογία και τα απολιθώματα) ο οποίος έχει να παρουσιάσει συντριπτικά επιχειρήματα για την ανυποστασία της εξέλιξης. Υπάρχουν αρκετές ακόμα επιστήμες (όπως η επιστήμη της πληροφορίας, η επιστήμη της μοριακής βιολογίας, κτλ.) οι οποίες τα τελευταία χρόνια έχουν καταρρίψει τα επιχειρήματα της εξέλιξης και υποδεικνύουν επαρκώς ότι πρόκειται για μια λανθασμένη υπόθεση. Αν μη τι άλλο, η στατιστική επιστήμη και οι νόμοι των πιθανοτήτων μπορούν να μας βεβαιώσουν ότι η εξέλιξη είναι μία αδύνατη υπόθεση. Πολλοί επιφανείς επιστήμονες ανά το κόσμο αναγνωρίζουν αυτή την αλήθεια, καθώς νέα στοιχεία έρχονται στο φως και οι αφελείς υποθέσεις του παρελθόντος καταρρίπτονται.


Αν η εξέλιξη δεν είναι αλήθεια, τότε τι άλλο υπάρχει;
Η μονή εναλλακτική θεωρία της εξέλιξης (η οποία –εξέλιξη– αποτελεί στην πραγματικότητα την ενσάρκωση της υλιστικής, αθεϊστικής φιλοσοφίας) είναι η «ειδική δημιουργία», η οποία ισχυρίζεται ότι ο κόσμος φτιάχτηκε από ένα έλλογο ανώτερο Ον, το οποίο ονομάζουμε «Θεό», με συγκεκριμένο σκοπό.
Μπορείς να συνεχίζεις να δέχεσαι με πίστη την εξέλιξη, ή να διαλέξεις να πιστέψεις στην ειδική δημιουργία. Η πίστη στην ειδική δημιουργία δεν είναι μόνο επιστημονικά βάσιμη, είναι και πιο λογική. Συλλογίσου για μια στιγμή τον απίστευτα περίπλοκο κόσμο μας, τη φύση και το φανταστικό ανθρώπινο εγκέφαλο και μετά σκέψου κατά πόσο είναι λογικό να πιστεύεις ότι όλα αυτά φτιάχτηκαν από το τίποτα και είναι το αποτέλεσμα της τύχης. Σίγουρα, μία τέτοια θέση εμπεριέχει τυφλή πίστη ενάντια σε γνωστούς φυσικούς νόμους, σε αντίθεση με τη λογική πίστη που απαιτείται για τη δημιουργία.
Αν πράγματι τα πάντα έχουν φτιαχτεί με κάποιο σκοπό εξαιτίας της ηθελημένης ενέργειας κάποιου ανώτερου όντος, τότε ο μόνος τρόπος να γνωρίσεις το σκοπό αυτό είναι αν σου αποκαλυφθεί. Η Αγία Γραφή είναι μοναδική και υποστηρίζει περισσότερο από 3000 φορές ότι αποτελεί την αξιόπιστη αποκάλυψη του ίδιου του Δημιουργού, ο οποίος μας εξηγεί το σκοπό αυτό.


Υπάρχουν αποδείξεις για τη δημιουργία;
Η πολυπλοκότητα των ζωντανών οργανισμών αποτελεί την πιο τρανταχτή απόδειξη της δημιουργίας. Συχνά αγνοείται το γεγονός ότι οι ιδιότητες του απλούστερου αναπαραγόμενου οργανισμού (του κυττάρου), δε μπορούν να εξηγηθούν απλά ως το σύνολο των χημικών ιδιοτήτων των μερών του - όπως ένα αυτοκίνητο είναι πολύ παραπάνω από το σύνολο των ιδιοτήτων και λειτουργιών των μεμονωμένων εξαρτημάτων του. Η δημιουργία της ζωής απαιτεί ύλη, ενέργεια και πληροφορία, η οποία όμως, δεν αποτελεί μέρος της ίδιας της ύλης. Όπως το άρθρο που διαβάζεις περιέχει πληροφορία η οποία δεν εκφράζεται με τις ιδιότητες του χαρτιού και του μελανιού αλλά έχει να κάνει με τη σειρά των γραμμάτων πάνω σ’ αυτό. Η πληροφορία αυτή μπορεί να μεταφερθεί και με άλλο τρόπο (π.χ. διαβάζοντας δυνατά αυτό το έντυπο σε κάποιον άλλο) χωρίς όμως να μεταφερθεί και η ύλη.
Έτσι και κάθε οργανισμός περιέχει μία τεράστια ποσότητα πληροφορίας, η οποία κωδικοποιείται σε κάποια μόρια που ονομάζονται DNA και βρίσκονται μέσα σε κάθε κύτταρο. Η πληροφορία που βρίσκεται κωδικοποιημένη εκεί είναι ανάλογη με περίπου 500 πυκνοτυπωμένα βιβλία χιλίων σελίδων το καθένα. Αν πιστεύεις ότι αυτό το κείμενο δε «γράφτηκε» μόνο του από κάποιο λάθος του υπολογιστή, πόσο περισσότερο βέβαιος θα πρέπει να είσαι ότι η τεράστια ποσότητα πληροφορίας που συναντάται ακόμα και στον απλούστερο ζωντανό οργανισμό γράφτηκε από κάποιο έλλογο Ον; Η πολυπλοκότητα ενός μόνο απλού κυττάρου είναι τόσο απίστευτη, ώστε ακόμα και τα πιο σύγχρονα επιτεύγματα του ανθρώπου, όπως οι υπερυπολογιστές και τα διαστημόπλοια, φαντάζουν παιδαριώδη μπροστά του.
Κάποιος, προσπαθώντας να παρουσιάσει με κατανοητό τρόπο την πιθανότητα δημιουργίας του απλούστερου οργανισμού από τύχη, διατύπωσε ότι «η πιθανότητα της τυχαίας δημιουργίας του απλούστερου οργανισμού είναι ίδια με το να πετάξουμε μια χειροβομβίδα σε ένα παλιατζίδικο και από την έκρηξη να συναρμολογηθεί μόνο του ένα αεροπλάνο Boeing 747». Πιστεύεις αλήθεια ότι αν γυρίσεις μετά από ένα δισεκατομμύριο χρόνια στο γκαράζ της πολυκατοικίας σου υπάρχει πιθανότητα να βρεις μια Mercedes που φτιάχτηκε μόνη της;
Και όμως, αυτές είναι οι προϋποθέσεις για να ξεκινήσει η εξέλιξη! (ίσως δε γνωρίζεις ότι η εξέλιξη προϋποθέτει την ύπαρξη ενός αναπαραγόμενου οργανισμού για να ξεκινήσει, αλλά δεν εξηγεί πως αυτός «φτιάχτηκε» μόνος του). Φυσικά κανείς δεν έχει ακόμα παρουσιάσει έστω και μία θεωρία για το πώς φτιάχτηκε τυχαία αυτός ο πρώτος οργανισμός, αλλά αυτό είναι ένα γεγονός που χάνεται συνήθως στα ψιλά γράμματα…


Τελικά, γιατί έχουν όλα αυτά σημασία;
Ο σκοπός αυτού του κειμένου είναι να σε παρακινήσει να εξετάσεις μόνος σου τα στοιχεία που δείχνουν ότι ο κόσμος και ο άνθρωπος δεν φτιάχτηκαν κατά τύχη, αλλά έχουν ένα Δημιουργό. Θα ήθελα επίσης να σου πω ότι αυτός ο Δημιουργός, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, είναι ο Ιησούς Χριστός: «…επειδή, διαμέσου αυτού κτίστηκαν τα πάντα, αυτά που είναι μέσα στους ουρανούς κι αυτά που είναι επάνω στη γη, τα ορατά και τα αόρατα» (Κολ 1:16), «Αλλά, ρώτησε τώρα τα ζώα, και θα σε διδάξουν• και τα πουλιά τού ουρανού, και θα σου αναγγείλουν• ή, μίλησε στη γη, και θα σε διδάξει• και τα ψάρια τής θάλασσας θα σου διηγηθούν. Ποιος απ' όλους αυτούς δεν γνωρίζει, ότι το χέρι τού Κυρίου τα έφτιαξε; Στο χέρι του οποίου βρίσκεται η ψυχή όλων αυτών που ζουν, και η πνοή κάθε ανθρώπινης σάρκας.» (Ιωβ 12:7-10).

Αν ο άνθρωπος είναι το αποτέλεσμα της τύχης και δεν υπάρχει Δημιουργός, τότε μπορείς μόνος σου να αποφασίζεις τι είναι καλό και κακό και να πράττεις όπως νομίζεις. Αν όμως ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο, τότε του ανήκουμε και έχει δικαίωμα να θέτει τους νόμους του, και να αποφασίζει τι είναι σωστό και λάθος. Απέναντι σ’ αυτούς τους δίκαιους νόμους είμαστε όλοι ένοχοι και αξίζουμε την τιμωρία. Ο Θεός, όμως, έδωσε τον Υιό του να πεθάνει ως αντικαταστάτης μας παίρνοντας πάνω του την τιμωρία που αξίζει σε μας, ώστε να μπορούμε εμείς να αποκτήσουμε την αιώνια ζωή: «Επειδή, με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί καθένας ο οποίος πιστεύει σ' αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή» (Ιωαν. 3:16).

Η θεωρία της εξέλιξης αποτελεί τη φιλοσοφική βάση του αθεϊσμού. Μη δέχεσαι άκριτα τις δήθεν επιστημονικές αποδείξεις που σου παρουσιάζονται έντεχνα και οι οποίες, ταγμένες στον υλισμό, αποκλείουν εξ’ αρχής την ύπαρξη του Θεού, ανεξαρτήτως στοιχείων. Η Αγία Γραφή μιλάει με εντυπωσιακό τρόπο για την κατάσταση αυτή:«Επειδή, ό,τι μπορεί να γίνει γνωστό για τον Θεό, είναι φανερό μέσα τους• για τον λόγο ότι, ο Θεός το φανέρωσε σ' αυτούς. Δεδομένου ότι, τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερά από την εποχή τής κτίσης τού κόσμου, καθώς νοούνται διαμέσου των δημιουργημάτων του, και η αιώνια δύναμή του και η θεότητα, ώστε αυτοί να είναι αναπολόγητοι. Επειδή, ενώ γνώρισαν τον Θεό, δεν τον δόξασαν ως Θεό, ούτε τον ευχαρίστησαν• αλλά, μέσα στους μάταιους συλλογισμούς τους, αναζήτησαν μάταια πράγματα, και σκοτίστηκε η ασύνετη καρδιά τους. Ενώ έλεγαν ότι είναι σοφοί, έγιναν μωροί.» (Ρωμ. 1:19-22).

Φρόντισε να είσαι σίγουρος γι’ αυτά που πιστεύεις γιατί απ’ αυτά εξαρτάται ο αιώνιος προορισμός σου, καθώς «είναι αποφασισμένο στους ανθρώπους μια φορά να πεθάνουν, ύστερα δε από τούτο είναι κρίση» (Εβρ. 9:27).


ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥ
ΚΕΡΚΥΡΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου